در این مجموعه، به سقف‌ها نگریستم؛ به جایی که در معماری ایرانی، راز و زیبایی، بی‌صدا و سربه‌زیر، خود را در خطوط، ریتم و نور پنهان کرده‌اند. سقف‌های مسجد جامع اصفهان، با تمام پیچیدگی‌شان، نه‌تنها سازه‌هایی باشکوه، بلکه زبان بصری‌ای غنی و خیره‌کننده‌اند. در این مجموعه، با نگاهی بازنمایانه، آنچه در بلندی نهفته است را در ابعادی کوچک و صمیمی بازآفرینی کرده‌ام.
هر اثر، دریچه‌ای‌ست به جهانی که هم هندسه دارد، هم احساس؛ هم نظم دارد، هم شگفتی. کوشیده‌ام با محدودیت اندازه، وسعت بصری و پیچیدگی فرمی را بازتاب دهم که در ساختارهای معمارانه جاری‌ست. بازی با نقش‌ها، نورها و تقارن‌ها، زبان اصلی این مجموعه را می‌سازد.
«نگاه به بالا» دعوتی‌ست برای توقف، برای دیدن چیزی که اغلب نادیده می‌ماند؛ جایی میان آسمان و آجر، میان تصویر و ساختار.